Artık evimizde bir pamuğumuz var. Naz ve Can ın istekleri galip geldi. Acaba olabilir mi diye düşünürken birde baktım ki evde bizimle yaşamaya başlamış bile. Tam bir hafta oldu. Korktuğum gibi olmadı. O da bizde çekingen ve korkaktık. Ama herkes birbirine alıştı.
Eve sokmadan önce veterinere götürdük, orada bir güzel yıkandı. Parazit ilacı verildi. Fiziki muayenesi yapıldı. Tertemiz şekilde evimize geldi.
Evde mutfağa ve salona sokmuyoruz. O da buna alıştı. Tuvalet eğitiminden çok korkuyordum. Veterinere de hep bu konuda sorular sordum zaten. Ama 2 kere bir kazamız oldu. O da ilk 24 saat içinde oldu. Henüz tuvalet için süre ayarlamalarını bilmiyorduk tabiî ki. Allahtan halıları kaldırmıştım evde. 3 hafta tam adaptasyon süresi oluyormuş, o süre sonunda normal düzene geçeriz.
Hep evde hayvan beslemeye karşıydım. Hatta evinde kedi köpek besleyenlerde bir şey yemek istemezdim. Ama gel gör ki bizde bir köpekle yaşamaya başladık. Ori de destekledi çocukları. “ Bahçeli bir ev hayalimiz kim bilir ne zaman gerçekleşecek. Çocuklar büyüyor onların hayallerini ertelemeye gerek yok.” Dedi. Düşününce doğru söylüyor gibi geldi. Herkes nasıl yaşıyorsa bizde yaşayabilirdik. Bu nedenle de kabul ettim.
Tüm arkadaşlarımız hep olumsuz şeyler söyleyip olumsuz örnekler verdiler. Ben de en sonunda “doğrudur ama ben denemek istiyorum. Zor olabilir sonuçta o da bir canlı. Ama gülü seven dikenine katlanır“ şeklinde cevap verdim.
Can la araları bize nazaran çok farklı. Can ın sesini duyduğu an çıldırıyor. Can da çok güzel ilgileniyor onunla. Umarım böyle gider. Sorunsuz şekilde.
Ne güzel:(( benim de var dı bir Baron'um. Fototğraftakine çok benziyor:)) Bizle 13 yıl yaşadı. Büyük bir sorumluluk, ama evin bir ferdi oluyor. Canım benim onu çok özlüyorum:((
YanıtlaSilCok tatli:)
YanıtlaSilkuzu hayırlı olsun diyek ozaman.bizim çiftlikte var tabi ama apartmanda yapamam ben allah sana sabır versin bide korkarım ben ay tüyü dökülür neyse daha korkutmayayım zaten bi dolu laf ettim:=)
YanıtlaSil