Mutlu yıllar

Çocuklarımıza en güzel hediye Oyuncakmış Meğer

"Canım kızım benim. Unuttum ben senin de bir çocuk olduğunu. Çok haklısın. Süse püse meraklısın diye her zaman kıyafet mi alınır dimi ama? Affet beni."

Naz'ı az buçuk beni takip edenler bilir. Beni yaşantımda tanıyan herkes te çok iyi bilir. Naz daima süslü bir çocuk. Meraklı da. Sürekli benim eşyalarımı karıştırır, giyer, takar takıştırır. Ayakta topuklular kolda çantası "ben bir küçük hanfendiyim" modunda gezer durur ortalıkta.

Onun bu hallerini bilen herkes te ona hediye almak istediğinde sürekli kıyafet alır. Çünkü cicili bicili kıyafetlerin kendisini sevindireceğini düşünüyorduk.

Oysa öyle değilmiş.

Meğer benim kızım da her çocuk gibi ona oyuncak alınmasından çok daha mutlu olurmuş. Bunu en son dün sabah maalesef akıttığı gözyaşıyla bize iletti.

Anaokulunda yılbaşı hediye çekilişi yapmışlar. Ben, babası ve okuldaki arkadaşı da ( annesi arkadaşım olduğu için Naz ı çok iyi tanıdığından ) kıyafet aldık. O kadar üzülmüş ki.

" Ama herkes bana kiyafet ( Kıyafet demiyor da) almış. Ama ben çocuğum ve oyuncak hediye istiyorum"
Dedi...

Hepimiz dumur olduk.

Meğer yazık. Ne kadar üzülmüş. Tüm arkadaşları oyuncak oynarken o elindeki kiyafetleriyle oturmuş bir köşeye ağlamış.

Bu durumu öğrenince gittik babayla hedeiyelerini değiştirdik

Unutmayın çocuklarımıza en güzel hediye oyuncak.

Her taraf ışıklı, şıkır şıkır bir şehir istiyorum ben?

Yeni yıl geldi de çattı bile. Ne çok severim yeni yıl hazırlıklarını. Ama bu şehirde hiç böyle bir şey yaşanmıyor. Oysa büyük-şehirlerde ne güzel her taraf ışıl ışıldır. Yen yıl olduğu sokaklarda gezerken hissedilir. Taşmıştır. Yurt dışında da inanılmaz kutlanıyor. Kar ve yeniyıl bir arada.

Yeni yılın sembollerinden, kar tanesi, kırmızı ve beyazın renklerin uyumu, ışıklar, noel babalar, geyikler vs. her tarafta bulunur.

Ama Afyon da yok böyle bir kültür.Gerçi bu haline de şükrediyorlar. Önceleri çok daha kapalı ve muhafazakar bir şehirmiş.Sokaklar karanlık, akşam belli bir saatten sonra cadde veya sokaklarda gezen kimse yok. Öyle süslü ve ışıklı mağazalar yok. Tipik bir Anadolu şehri yani.

Haa bu şehirde olmaktan mutlu muyum? Bilmiyorum. Çok beklentim yok sanırım bu yüzden de çok sıkıntı duymuyorum. Çünkü arkadaşlarım çok güzel. Evim güzel, kocam çocuklarım yanımda... Daha ne istiyorum Dimi ama?

Ama yokkk!

Süslü ışıklı şıkırlı bir şehirde yaşamak ta güzel. Bu güne kadar yaşadığım şehirlerde bunlar vardı. İzmir de istanbul da Samsun da... Oralarda da mutluydum. Biz ailecek uyumlu tipleriz çünkü. Kolay adapte oluyoruz bulunduğumuz yere. O yüzden de çok güzel dostluklarımız oluyor. Çok fazla şikayet etmiyoruz.

Bugün modum kötü galiba. Olumsuz bakıyorum her şeye. Bu yeni yıl hazırlıklarının hissedilmemesi bile batıyor bana.

Oysa yeni yıl, tüm güzelliklerin başlangıcı olarak görülür. Eskinin kasvetinden kurtulmak için bir fısattır.Işıl ışıl rengarenk süslemeler içimizi aydınlatmaz mı, bizi mutlu edip neşelendirmez mi?

Alışverişkolik miyim nedir?

Bu nasıl bir maymun iştahlılık. Ne görürsem alma isteğim nedendir bilmiyorum hiç ama hiç bitmiyor.Mağaza da görsem,alıyorum, inter nette görsem alıyorum, arkadaşlarımda görsem aynısından istiyorum. Bunun bir hastalık olduğunu düşünüyorum artık.

Çoğunuz biliyorsunuz: Afyon da yaşıyorum. Burada öyle şık mağazalar da yok. Ama bu internet var ya ...

Almıcam, bakmıcam diyorum dayanamıyorum alıyorum. İşin garibi, alınca da vicdan azabı çekiyorum. Doymak bilmiyorum. Artık gardroplarda yerde yok.

Ori soruyor: "Bu yeni mi?"

Bendeki cevap: "Aaa hayatım geçen yıl almıştım?"

Ori: " Senin bu sen aldığın hiçbir şey yok galiba?"

Ah ah! Olmaz mı yaa?

Bu huyum kurusun.

İş yerine her gün bir kutu geliyor. Adım çıktı. Kim kargo firmasından birilerini görüyorsa " gene ne aldın?" diye soruyor. İnanmayacaksınız belki ama; kargo elemanları başkasına gelen paketleri bile " bu kişi hangi katta , hangi odada diye bana soruyor.

Eleştirenlerde çok tabi. Hatta internet alışverişi güvenli değil, başını belaya sokacaksın diyenler bile var.

Umarım ağzım yanmaz.

Mutlu ve huzur dolu bir bayram diliyorum...

Biz Bayramda Zonguldak'ta ailemin yanında olacağız.

Büyüklerimin ellerinden, küçüklerin gözlerinden Öpüyorum.

Kim ki bir yerlere giderse iyi yolculuklar, kazasız belasız ve sağlıcakla.

Kim ki evinde dinlenme ve sevdiklerini ağırlama veya sevdiklerini ziyaretle geçirirse, kolay gelsin, iyi tatiller ve iyi bayramlar olsun.

Kocaman Öpücükler.

Günler su gibi akıp gidiyor. Kendim için bir şeyler yapmak istiyorum. Ama ne? Seneye memuriyette 20. Yılımı dolduruyorum. Ne kadar çabuk geçti gerçekten. Klişeleşmiş bu lafları duymak size çok sıradan gelebilir. Ancak gerçekten zamanla resmen yarışıyoruz.

Önceleri kendime yemeklerini kendimin yapacağı küçük butik bir restoran açmak isterdim. Ancak Afyon’a çok güvenemiyorum. Burası çok ilginç bir şehir. Modern görünümün altında hala çok tutucu bir şehir. Hayal kırıklıkları yaşadığım anlar çoktur bu şehirde. İnsanları katı, kapalı ve ben bilirim havalarında. Haaa, bu kadar eleştiri yaparken mutsuz olduğum falan düşünülmesin sakın. Mutluyum çünkü çekirdek ailem yanımda. Bu şehirden beklentim çok fazla yok. Bizim gibi mecburi nedenlerle diğer illerden gelen pek çok aile var. Dostum çok. Aile olarak uyumlu tipler olduğumuz için belki de. Zaten Afyonlu okuyan gençler büyükşehirlere göçüyor, bizim gibi dışarıdan gelenler kentte zaman geçiriyor.

Neyse diğer bir düşüncem bir butik açmak. Ama nasıl yapılır, nasıl işletilir hiçbir fikrim yok. Sadece almaya alışık olan ben, hesapla kitapla alakam yok. O yüzden kendime güvenemiyorum. Ama bir şeyler istiyorum.

Diğer taraftan bu şehirde yerleşmek istemediğim ve bir gün mutlaka İzmir’e döneceğim düşüncesi ile burada böyle bir yatırım yapmak istemiyorum. Ama ne zaman ve hangi şartlarda döneceğimiz meçhul olduğundan bu şevkimi de kaçırmak istemiyorum. Ama burada yapılan bir iş hareketi burada geçecek olan zamanı arttıracaktır mutlaka. O nedenle ne yapılabilir kısmında kalakaldım.

Yanımda kardeşlerden biri olsaydı keşke. Çok kardeşiz ama hiç kardeş gibi yaşıyoruz. Her birimiz ayrı şehirlerde. Bu tür destek ve fikir gerektiren konularda en azından yardımcı olan birileri olurdu.

Offf offff…..

Lanetlemek Yetmiyor...

Bugün 19 Ekim 2011 Çarşamba
Bugün benim ülkemde;
26 çocuk, 26 can, 26 genç insan kendi vatanlarında,
vatan topraklarını korurken öldürüldüler.
Tek suçları vatanı korumaktı.
Biz 19 Ekim 2011 tarihini unutmayacağız.
Onları unutmayacağız
Biz sizlere minnettarız.
Gözünüz arkada kalmasın bizler buradayız.
Emanetinizin bekçisiyiz.

Islak, Çamurlu Doğa Yürüyüşü...

Yaklaşık bir yıl oldu. Kendim için çok uzun zamandır yapmadığım doğa yürüyüşlerine tekrar başladım. Afyon Doğa Sporları Kulübüne ( AFDOS) üye oldum. Ve hemen hemen her Pazar yürüyüşlere gitmeye çalışıyorum. Çocuklar mı? Valla Ori’ ye bırakıyorum. Can’la birkaç kez beraber gittim. Ama onun teniz ve yüzme kursu var gün içersinde o yüzden devamlı gelemiyor. Ori de birkaç kez kayınvalidem geldiğinde gelebildi.

Çok keyif alıyorum. Kar yağmur, çamur, soğuk, sıcak demeden yürüyoruz.

Bu hafta sonu da Su Uçtu Şelalesi’ne yürüdük. Çok kısa ama son derece keyifli bir yürüyüştü. Parkur kolaydı. Manzara müthişti. Sonbahar bütün renklerini olabildiğince sergiliyordu. Ama ıslak ve çamurluydu. Olsun ıslanmaya ve kirlenmeye değen bir yürüyüştü.

Hatta sabah Naz’ı da götüreyim mi diye düşündüm ancak hava yağışlı olduğu için ve daha önce bu parkuru görmediğim için riske girmedim. Ama çocuklarını getirenler vardı. Sonra pişman oldum Naz’ı götürmediğime tabi ki.

Çocuk Var mı Derdin Var...

Kendime hazır giyim almaktansa diktirmeyi bir zamanlar ne kadar çok severdim. Çünkü o zaman şu anki halimden 10 kilo eksiktim. Etiyopyalı hal görünümümden dolayı da kendime uygun doğru dürüst bir şey bulamazdım. Dolayısıyla hep diktirirdim. İzmir’ de de bir sürü terzim vardı. Doğumlardan sonra kiloda görülen artış sonunda da 36 beden hatta bazen 38 beden giyiyorum. Ama arkadaşımın bildiğimiz pazenden diktirdiği rengârenk elbiseleri görünce coştum. Hatta onu çok kıskandım diyebilirim.

Derhal kumaş pazarına gidip kendime bir sürü kumaş aldım. Ve hemen terzisine koştum. Siparişlerimi verdim. Ceket, etek, elbise, başka bir etek ve hatta kızıma da analıkızlı olsun diye ona da bir elbise…

Tammmm bunun heyecanı içinde dolanırken bir telefon:

“Can okula gidemedi. İshali devam ediyor. Üstelik mide bulantısı da başladı”.

Offff… Sabahtan ishali vardı gerçekten ama biz öyle her şeyi hastalıktan saymadığımız için önemsemedik. Ama bütün günde halsiz yatmış. İçim acıdı. Yatmak kim Can kim çünkü. Demek ki gerçekten rahatsız. Keyfim kaçtı anlayacağınız.

Çocuk var mı derdin var! Konusunu böylece bir kez daha onayladık. Tüm heyecanım kursağımda kaldı.

Yine Yeni Yeniden...

Herkese merhaba...

Çokkkkk uzun zaman oldu. Google'ın azizliğine uğradıktan sonra uzun bir süre açamadım blogumu. Birkaç gündür yine denesem mi diyordum. Bugün izlediğim blogların birinde kendi profilimi ve resmi görünce heyecanlandım. Tıkladım meğer açıkmış. Çok sevindim.

Çok uzun zaman olmuş gerçekten. Hepinizin hayatında çok önemli gelişmeler olmuştur eminim. Benimde hayatımda majör değişikliklerde olmasa harala gürele geçti bu 10 ay.

Tekrar döndüğüme ve siz değerli blog arkadaşlarımı gördüğüme çok çok mutlu oldum.